Arkasında daha önce çok başarılı işlere imza atmış Arkane var dedik, oyun dünyasının efsanesi Bethesda var dedik… Üstelik 1.5 saat gidip deneyimledik ve heyecanımıza heyecan kattık. Ama olmadı Redfall, aşkımız daha yeni filizlenmeye başlamıştı ve bitti. Tüm nedenlerimizi Redfall incelememizde sizlerle paylaşalım.
Peki bu oyuna ne oldu? Çok oyunculu deneyim hakkında biraz konuşalım.
Bilgisayarlarımızı aldık, Redfall’ın karşısına iki kişi oturdu. Eh, zaten tek oyunculu yapıyı deneyimledik. Üstelik oyun çıkmadan önce yapılan açıklamalar, çok oyunculu deneyimin en az tek kişilik bir yapım kadar tatmin edici olacağına işaret ediyordu. Bildiğiniz üzere oyun dünyasında son yılların trendi 4 kişilik co-op yapımlar ve birçoğunun sonunu biliyorsunuz. Redfall’un ilk duyurulmasından sonra beni en çok endişelendiren bahislerden biri bu oldu. Arkane’nin oyun arkasındaki diğer çalışmalarını çok başarılı bulsam da stüdyonun hiç böyle bir co-op deneyimi yaşamamış olmasından endişelendim ve ne yazık ki bu endişemde haklı çıktım. Garip bir şekilde oyun tek oyunculu modda çok başarılı ama çok oyunculu modda akmıyor! Teoride her şey çok güzel, farklı yeteneklerin bir araya getirilerek kullanılabilecek 4 farklı karakter fikri oyun içinde insanları heyecanlandırıyor hatta bir yere kadar eğlendiriyor. Ancak takım arkadaşınızı dışarıdan bir gözle izlediğinizde büyü bozulur. Redfall FPS bildiğiniz üzere kamera açısına sahip bir yapım ve karakterinizin hareketlerini dışarıdan gözlemleme şansınız yok. Multiplayer modunda ise animasyonların tuhaflığı gözünüze çarpıyor.
Ayrıca çok oyunculu oyun, hikayeyi deneyimlemek için yeterince iyi değil. Örneğin üssümüz olan itfaiyede çalışırken ayrı ayrı gidip karakterlerden birebir replikleri dinleyip görevimizi alıp yola çıkıyoruz. Yolda birkaç düşmanı yendikten sonra ganimet toplama zamanı. Burada tercih edilen yapı daha önce görülmese de beni zerre kadar rahatsız etmedi. Diyelim ki bir sandık açtınız ve silahı içeriye aldınız. Yan yana olsanız bile grup arkadaşınızın oyununda açtığınız sandık kapalı ve teslim edilmemiş görünüyor. Kısacası aynı zemindeyiz takım arkadaşlarımızla iletişim halinde olduğumuz için sandığı açıp silahı aldığını biliyoruz ama oyun sanki bu hiç olmamış gibi davranıyor ve aynı sandığı tekrar yağmalamanıza neden oluyor. Hikaye anlatımı ise zaman zaman çok oyunculu bir yapım için uygun olmadığı hissini uyandırıyor. 4 kişi bir araya toplanmış sohbet ederken ve oyun oynarken buldukları notları sağdan sola okuyarak vakit geçiren kim? Elbette yapanlar var, ‘helal’ dememiz gerekiyor ama bu seçim daha çok tek oyunculu deneyimde işe yarıyor, baştan kabul edelim.
Hep aksiliklerden bahsettik, bu oyunun güzel bir tarafı yok mu?
Elbette var. Redfall daha ilk andan itibaren hem görselliği hem de dünyası ile size bir kez daha “Ben bir Arkane oyunuyum” diye bağırıyor. Arkane’nin özgün sanat tasarımının izlerini adanın her yerinde görmek mümkün. Düşmanlardan karakterlerimize, özel yeteneklerimizden seçebileceğimiz yollara Arkane, DNA’sını oyunun birçok noktasına yerleştirmeyi başardı.
Bunu biraz açmak için, önce stüdyonun ayırt edici özelliği olan farklı yollar sunma sorunuyla başlamak istiyorum. Diyelim ki bir göreve gidiyorsunuz veya bir vampir yuvasını havaya uçuracaksınız. Neredeyse hepsinin seçebileceğiniz farklı yolları var. Sessizce düşmanların arkasına gizlice girip onları alt etmek istiyorsanız (ancak bunun için özel bir animasyon beklemeyin, karakteriniz düşmanı gizli bir öldürmede dümdüz yumruklar gibi yumruklar) veya aksiyonun kalbine atlayın. Dilerseniz Dishonored oynamak için çatıları seçebilir ya da size sunulan diğer alternatif yollar ile hedefinize ulaşabilirsiniz. Bu konuda Arkane işini hala çok iyi yapıyor.
Oyun nedir?
Daha önce de belirttiğimiz gibi farklı yeteneklere sahip 4 karakterimiz var. Mesela benim daha çok vakit geçirdiğim Layla kendi kendini fırlatan bir asansör yaparak ulaşılması zor yerlere kolayca ulaşabiliyor, psişik güçleriyle oluşturduğu şemsiye ile zarar görmesini engelleyebiliyor ve eski vampir diyebiliyor. -ona nihai diyebileceğimiz yeteneği ile kendi tarafında savaşmayı seven. Farklı yeteneklerle donatılmış bu karakterleri oynamanın genel olarak keyifli olduğunu söylemeden edemeyeceğim.
Ama sadece yeteneklerimiz yok. Oyunda birçok farklı silahla karşılaşıyoruz. Genel olarak konuşursak, vuruş hissi ve silah mekaniği oyunun sorunlu yönleri değil. Ancak, zorluk başka noktalarda yatmaktadır. Normal silahlarımızla vampirlerin sağlığını azaltabiliriz ama onları tamamen öldürmek için kesinlikle bir kazık kullanmamız gerekir. Bunun için ya kazık takılı bir av tüfeğine ya da kazık atan özel bir silaha ihtiyacımız var. Kısacası bu iki silah vampirleri öldürmek için olmazsa olmazdır. Bu nedenle slotlardan birini bunun için ayırdık, iki tane kaldı. Ve bazı bölgelere girmek için bir UV ışın silahına ihtiyacımız var. Bu silaha sahip değilseniz, alanlara girmeniz mümkün değildir. Bunun için bir kontenjan ayırsak bize bir tek boş yer mi kalır? Onu orada nasıl kullanacağın sana kalmış! Tembel değilim, oyunu bitirdiğimde durdurup silah menüsünü açıp silahlarımı değiştireceğim’ diyorsanız, tam tersi oluyor. Bir kazığı çaktıktan sonra silahını değiştirecek cesareti olan biri varsa, her vampirin kalbiyle tanışmayı çok isteriz, çünkü etrafta çok az vampir vardır.
Oyunun başarısız olduğu konulardan biri de yapay zeka. Yapay zeka ne yazık ki bir şey yapamıyor, çünkü kaç kez farklı düşman gruplarının önünde arkadaşlarınızı keskin nişancı tüfekleriyle düşürdük ama biri çıkıp ‘İyi misin, çöktünüz’ demedi. Beklemeye devam ettiler, biz de hepsini tek tek avladık ve kollarımızı sallayarak bölgeden geçtik. Muhtemelen nöbetin başında uyudukları için fark edip etmediklerini bilmiyoruz.
Redfall adası güzel bir şekilde tasarlanmıştır.
Redfall, Massachusetts’te tatlı bir adadır. Tabii ki, vampirler tarafından istila edilmeden önce bahsediyoruz. Ölümsüzlüğü arayan bir grup güçlü insan, hırsları için burayı cehenneme çevirmeden önce. Oyunun hikayesi ve oyun alanı çok ilginç. Öncelikle Redfall açık bir dünya olsa da bu kadar devasa bir haritadan bahsetmiyoruz. Harita boyutu çok iyi, haritanın farklı noktalarını keşfetmek eğlenceli ve bu alanda oyuncuya farklı deneyimler sunabiliyor. Ada sadece düşman olarak vampirlere değil, aynı zamanda garip bir tarikatın üyelerine ve onlara tapan askeri birimlere de ev sahipliği yapıyor. Kısacası adada biz dahil dört küme var diyebiliriz. Peki adanın geri kalanına ne oldu? Vampirler tarafından atıştırmalık olarak içilmeyenler nerede? Bu ada neden bu kadar boş? Herkes tarikatçı mı yoksa asker mi? Üs olarak kullandığımız itfaiye istasyonundaki üç beş sivil dışında bu ada neden boş? Koca bir adanın insanları nereye gitti? Elhamdülillah diyoruz ama bir yerden bir şey çıkma Redfall.
Sonuç olarak…
Redfall, tek oyunculu deneyimde ağzımıza bir lokma bal alır, ardından çok oyunculu modda tekrar alır. Tek oyunculu modda sırıtmayacağı varsayılan sorunlar, çok oyunculu modda güzel bir şekilde göze çarpıyor. Her şeyin üstüne ustaca yapay zeka eklendiğinde, özellikle çok oyunculu modu oynamak zehir olabilir. Kısacası Redfall bize göre potansiyelini çok üzülerek tüketmiş bir yapım. Çünkü oyunun hikayesi, haritası ve düşmanları oldukça ilgi çekici. Ancak bu segmentler, oynanıştaki pürüzler ve diğer sorunlarla birleşince elimizde kalan tek şey ortalamanın üzerinde olamaz. Redfall eğlenceli mi, evet -özellikle yalnızken- ama yarattığı beklentileri karşılayabilen bir oyun olduğunu söylemek ayıp.
